- Odkad sie rozwiodła. - Nick wskazał spłowiały od słonca dok przy dwupietrowym domku, a Marla miała wra¿enie, ¿e zaraz zobaczy ducha. Próbowała wyobrazic sobie widziana na zdjeciach kobiete, mieszkajaca tu dzien po dniu, wracajaca do tego domu z zakupami, dzwoniaca do córki, planujaca sprzeda¿ kolejnych nieruchomosci... ale niczego nie potrafiła sobie przypomniec. Rozpaczliwie usiłujac przypomniec sobie cokolwiek, co dotyczyło tej kobiety, Marla wyskoczyła z furgonetki i zatrzasneła za soba drzwiczki. Choc dzien był jasny, a niebo, poza kilkoma chmurami nadciagajacymi z zachodu, czyste, Marla miała ochote skryc sie w cien przed oczami sasiadów, którzy, byc mo¿e, podgladali ich teraz zza ¿aluzji. Wiał zimny, listopadowy wiatr. Marla podeszła do frontowych drzwi z wyrzezbiona na nich czapla, trzymajaca w dziobie tabliczke z powitalnym napisem. Nick zapukał głosno. Czekali chwile, ale nikt nie podchodził do drzwi. ¯aluzje pozostały nieruchome. Przesłaniajac dłonia oczy, Nick próbował zajrzec do wnetrza. - Nie spodziewałes sie chyba, ¿e kogos tu zastaniemy, prawda? -spytała Marla, wpychajac głeboko do kieszeni zziebniete dłonie. - Nie, ale pomyslałem sobie, ¿e jesli tu przyjedziemy, mo¿e cos ci sie przypomni. - ¯ałuje, ale nic z tego. - Marla patrzyła na drewniany dom, na stare okiennice i doniczki z terakoty stojace przy drzwiach. Teraz nie kwitły w nich ju¿ kwiaty, sterczały tylko smetne, zeschłe badyle. Dom był pusty. Marle przebiegł dreszcz, kiedy weszła na pomost, po którym zapewne Pam chodziła tyle razy, podlewajac kwiaty i malujac porecze. 327 Pewnie czesto opalała sie na któryms z ogrodowych krzeseł, ustawionych pod daszkiem na górnym pomoscie. Marla odczuwała głeboki smutek na mysl o tej kobiecie, której nie pamietała. Weszła na schodki. Na górze tak¿e wszystkie okiennice były zamkniete. - Mam wra¿enie, ¿e chodze po jej grobie - powiedziała Marla, krzy¿ujac ramiona. Woda z cichym pluskiem uderzała o słupy pomostu. Marla patrzyła na Angel Island po drugiej stronie zatoki i myslała o kobiecie, z która jechała samochodem, o kobiecie, która widziała na zdjeciach. Ale niczego nie potrafiła sobie przypomniec. Ciagle nie znała odpowiedzi na pytania, dreczace ja od chwili, kiedy wyszła ze spiaczki. Potrzasneła głowa i spojrzała na Nicka. - Przykro mi, nic z tego nie bedzie. Skoro twierdzisz, ¿e to dom Pam, wierze ci, ale nie moge tego potwierdzic. - Có¿, to był tylko taki pomysł. Strzał na oslep. - Chybiony, niestety. - Usmiechneła sie Marla. Zaczynała ufac Nickowi, polegac na nim. Wierzyc mu. Co było czystym szalenstwem. Pomysl o tym, co stało sie ubiegłej nocy, Marla. Nie mo¿esz mu ufac, jesli chodzi o tego człowieka, nie mo¿esz ufac sobie samej.