- Nie jestem pewna. Słysząc znów kroki Walsha za plecami, Alec zaklął pod nosem. Becky spojrzała na kamerdynera ze strachem, lecz Alec dał jej znak, by nadal szła razem z nim, po czym nagle się odwrócił. - Cóż to, może nas śledzisz? - Proszę mi wybaczyć, paniczu, ale jego wysokość nakazał mi czuwać nad tym, by niczego nie wynoszono z domu. - Czy mój brat się boi, że mógłbym go obrabować i sprzedać jego własność za parę funtów? - Ach, nie ma mowy o żadnym rabunku, co najwyżej o pożyczeniu sobie czegoś, jak już przedtem bywało. Przecież panicz sam wie... Stary kamerdyner służył w tym domu, odkąd Alec pamiętał, i znał wszystkie jego sprawki. Niech to licho, nic się przed nim nie ukryje! - Czy mogę z tobą pomówić, Walsh? - Jak najbardziej. - Ta młoda dama - powiedział Alec poufnym tonem - znalazła się w ciężkich tarapatach. Wiem, co sobie o niej myślisz, ale wierz mi, mylisz się. To wnuczka hrabiego. - Ależ oczywiście, sir, ale jakiego? - Talbota. Tylko że nie wolno ci o tym nikomu mówić. - Nawet jego wysokości? - Zwłaszcza jemu! - podkreślił. - Problem w tym, że biedna dziewczyna ma jedynie to, co na grzbiecie. Sam widzisz, są to łachy. Staram się, jak mogę, wyciągnąć ją z tych opałów, ale musi się jakoś ubrać i coś zjeść. Walsh spojrzał na Becky z niepokojem. - Z pewnością ani Robert, ani Bel nie odmówiliby jej pomocy. - No cóż, skoro jest w niebezpieczeństwie... - Walsh pokiwał głową. - Nie będziesz chyba miał nic przeciw temu? Popatrz na nią, człowieku! Czyż to nie anioł? Kamerdyner spojrzał na Becky tym razem z namysłem. - Zapewniłem jego wysokość, że nie pozwolę paniczowi na żadne sztuczki podczas jego nieobecności. - Przecież to nie są sztuczki! Nie chodzi o mnie, tylko o nią. A poza tym Bel nosi inne suknie, odkąd spodziewa się dziecka. - Ależ, paniczu... - upomniał go sługa. - Całe miesiące miną, nim będzie je mogła znowu włożyć, a przez ten czas wyjdą z mody. Nie bądźże bez serca! W końcu obaj wiemy, że Bel ma całe dwa pokoje pełne strojów... - No, dobrze. - Walsh zacisnął wargi. - Przyślę tu jedną ze służących. Becky porzuciła ostatecznie dumę na rzecz praktyczności, gdy Alec, Walsh i służąca zapełniali spory kufer garderobą, pożyczoną od księżnej. Alec dał świadectwo swojego słynnego dobrego gustu, oceniając, w czym będzie jej najbardziej do twarzy. - Nie, to jest okropne. Przymierz to... albo tamto! Nie ten kolor! Beznadziejne... Lepsze. O tak, to bardzo dobre... Wreszcie w kufrze znalazło się wszystko, co należy, od pończoch, koszul i bielizny po jedwabny szal, giemzowe pantofelki w trzech różnych kolorach, rękawiczki, dwa kapelusze o szerokich kresach, kapelusik budkę, żółty parasol, cztery proste suknie dzienne, kilka wyjściowych i dwa stroje podróżne. Potem zaś kilku lokajów podało im śniadanie w jasnobłękitnej jadalni. Słudzy w białych perukach wchodzili gęsiego przez wielkie białe drzwi, niosąc kawę, herbatę, ciasta, a także wędliny, jajka i ciepłe grzanki na srebrnych półmiskach z pokrywami. Becky, w luźnej sukni z kwiecistego muślinu, spojrzała na Aleca. Zrzucił już zakrwawioną odzież i przebrał się w ubranie brata, które całkiem nieźle na nim leżało, lecz było - jak narzekał - „rozpaczliwe nieciekawe”. Posiłek poprawił im humory i Becky stwierdziła, że ma lepszy apetyt, niż można by się spodziewać.